Rozdział 6. - część II

Pierwsza część rozdziału znajduje się zaraz pod tym, wystarczy tylko zjechać w dół. Obydwa rozdziały znajdują się pod jedną etykietą "Rozdział 6." Mam nadzieje, że wiecie o co mi chodzi :) 

___________________________________________________________

Siedziałam z nim kiedy jadł, rozczarowałam się, gdy w ogóle nie tknął drugiej połowy kanapki, ale to i tak coś. Jego policzki znowu nabrały kolorów, ale nie byłam pewna czy to dlatego, że czuje się już lepiej, czy może wywołanie jest to moją nadmierną wylewnością w okazywaniu uczuć. Zerkam na telefon, gdy Harry odkłada talerz do zlewu. Jest 1:24 nad ranem, a zmęczenie już mocno daje mi się we znaki. Mam SMSa od Jamesa i jednego od Tiff, ale oba pozostawiam nieodczytane.
- Możesz zająć łóżko.
- Nie wygłupiaj się. Musisz się wyspać - mówię, kręcąc głową.
- Będę spał na kanapie.
Harry bez słowa znika w swojej sypialni. Daję mu odrobinę prywatności, by mógł się przebrać i zajmuję się re-aranżowaniem układu poduszek na sofie jak najlepiej umiem. Jestem szczerze zaskoczona, że jego szczęka nie przepołowiła się na dobre, kiedy ziewnął. Jest tak zmęczony, że to, gdzie będzie spał pewnie nie zrobi mu różnicy. Odwracam się, słysząc odchrząknięcie.
- Chcesz.. - Głową wskazuje do wnętrza sypialni.
Uśmiecham się łagodnie i wchodzę za nim do pokoju. Pościel została rozprostowana na łóżku, ubrania pozbierane z podłogi, a okno otwarte by wywietrzyć zastany zapach dymu. Harry staje z boku, czekając na moją aprobatę. Łatwość z jaką kiedyś razem funkcjonowaliśmy nieco zrogowaciała i teraz wszystko wydaje się lekko wymuszone. Musielibyśmy to od budować, a nie jestem pewna, czy mam na to siłę.
- Chcesz jakieś ubranie na zmianę?
Dopiero wtedy widzę jego nowy strój, nie ma już na sobie jeansów, ale miękkie dresy zwisające z jego bioder. Harry skubie oblamówkę swojej koszulki tuż przy szyi, widzę że nie czuję się zbyt komfortowo. Widziałam go w stanie największego załamania. Pomogłam mu przez to przejść.
- Nie, jest okej. Po prostu...Po prostu prześpię się w tym.
Staje jak strażnik na warcie przy drzwiach, obserwując jak wspinam się na łóżko. Pościel jest ciemna, stalowo szara, pomarszczona i miękka.
- Możesz się przykryć, nie mam nic przeciwko.
Oferta jest życzliwa, ale moje myśli wręcz przeciwnie. Niechętnie otworzę się na ten rodzaj emocji. Nie chcę ogrzać się w jego łóżku tylko po to, by zgasił światło i zniknął. Nawet gdyby ze mną został, nie mogłabym znieść myśli, że śpię pośród tej samej pościeli, gdzie układał się nago dla innej kobiety. Nie chcę dłużej zagłębiać się w tę ścieżkę wspomnień, a im dłużej zwlekam z udzieleniem odpowiedzi, tym bardziej Harry zauważa moją mechaniczność i zamyślenie.
- Nie trzeba - odmawiam.
Zwijam kurtkę w kłębek i wkładam sobie pod głowę, równocześnie przyciągając kolana do mojego ciała. To wystarczy bym czuła się jeszcze mniej ważna pośród dużego materaca. Wymieniamy kilka spojrzeń i płytkich oddechów, po czym Harry siada na podłodze, opierając głowę o ścianę.
- Nie powinieneś nadal walczyć.
Moja opinia sprawia, że Harry unosi głowę, włosy zawijają się za jego uszami.
- To, że nie widzę nie robi ze mnie ułomnego. - Lekko marszczy brwi.
Ignoruję złośliwy podtekst, wiercąc się nieznacznie, by położyć się wygodnie. Przydałaby mi się frotka do włosów, ale po sprawdzeniu nadgarstków wiem, że nie mam na co liczyć.
- Tamci wiedzą? To znaczy.. Mack wie, że jesteś nie..
- Myślisz, że czemu takie tłumy przychodzą na nocne walki? - pyta zadowolony z siebie. - Niedowidzący na jedno oko, a ciągle potrafię skopać komuś dupę. Ludzie lubią nieudaczników.
Jego wyjaśnienie jest pozostawione bez komentarza, bo wiem, że raczej nie chce usłyszeć, że klientela klubu interesuje się nim tak długo, jak swoimi zwycięstwami zapewnia im wygrane zakłady by mogli dalej przepijać swoje pieniądze. Tak naprawdę Harry nic ich nie obchodzi.
- Studiujesz?
Kciukiem gładzi knykcie swojej dłoni, a ja siadam na łóżku. Nie spodziewałam się znaleźć w centrum tego naszego wywiadu środowiskowego, więc czuję się dziwnie, gdy patrzy na mnie w oczekiwaniu na odpowiedź.
- Tak, na wybrzeżu. Sussex.
Harry przytakuje w zrozumieniu i podciąga kolana do klatki piersiowej. Mała lampka stojąca na szafce nocnej daje przygaszone światło, rzucając osobliwe cienie na ściany. Oczy mu błyszczą, ciesząc się atencją lampki. To uszkodzone wygląda nieco łagodniej, subtelniejsze przypomnienie, które spoczywa na jego barkach.
- Anglistyka?
- Nie. Rozwój stosunków międzynarodowych. - Twarz Harry'ego wykrzywia się w obrzydzeniu, wygląda komicznie. - Nie jest tak źle jak to brzmi.
- Podoba ci się tam?
To proste pytanie, mogłoby zostać odebrane jako część zwykłej pogawędki, ale wiem o co naprawdę pyta; jesteś szczęśliwa?
- Jest nieźle. Zaprzyjaźniłam się z paroma osobami. Na pewno to jakaś odmiana.
Kontynuujemy rozmowę poruszając nieformalne tematy, jednak konwersacja cały czas oscyluje wokół mojego życia. Nowego życia, które udało mi się stworzyć. Ze szczerym zainteresowaniem i lekkim obrzydzeniem słucha moich wywodów na temat prac semestralnych i udrękach z jakimi przyszło mi się mierzyć dzieląc cienką ścianę z chłopakiem, który okazał się wielkim fanem nocnych wyjść, które potem zazwyczaj przenosiły się do jego pokoju. Nie mówię mu o Jamesie, ani o tym, że spotkam się z nim od prawie dwóch miesięcy. Nie wydaje mi się, żeby wyjawianie tej informacji było potrzebne któremukolwiek z nas.
Zbliża się 2:15 nad ranem, gdy Harry walczy przeciw kuszącym ramionom morfeusza. O 2:17 jesteśmy już osobno, oddzieleni drzwiami w malutkim mieszkanku.
Właściwie nie jest mi zimno, ale nie mogę spać. Czuję się podobnie jak pierwszej nocy w akademiku - nowy materac i nieznany pokój. Wiercenie się na łóżku uświadamia mi, że nie podoba mi się ten uporczywy zapach dymu, ani to, że to nie jest wcale pokój Harry'ego, a jedynie miejsce gdzie śpi, albo przynajmniej stara się spać. Stawy w moim ciele strzykają, gdy wzruszam ramionami, by rozluźnić moje spięte mięśnie. W pokoju słychać jedynie mój spokojny oddech, ale w mojej głowie nadal dźwięczy ten oddający uporczywą walkę o zaczerpnięcie powietrza, którą wcześniej toczył Harry. To głupie, ale chcę iść sprawdzić czy wszystko z nim w porządku.
Drzwi uchylają się posłusznie cicho, kiedy mentalnie nawiguję umiejscowienie mebli w obcej przestrzeni. Bezdźwięczne obrazy migają na ekranie telewizora, wyciszone urządzenie jest swego rodzaju otuchą dla kogoś, kto nie chce spać w ciemności.
- Wychodzisz? - pyta ochryple Harry.
Chwilę temu rozciągnięty na kanapie, teraz siedzi zgarbiony, pocierając swoje oczy.
- Nie. Nie mogłam zasnąć - przyznaję.
- Ja też.
Zajmuję miejsce obok niego nie pytając o pozwolenie i siedzimy tak przez chwilę, słysząc w tle tylko nasze oddechy. W szczelinie pod drzwiami prowadzącymi na klatkę widać jakiś ruch, ale szuranie zaraz milknie i znowu zostajemy sami.
Harry ziewa.
- Chodź - mówię zachęcająco.
Kładąc poduszkę na moich kolanach daję mu jasno do zrozumienia, że może położyć na niej głowę. Zawsze doceniał serdeczne  odruchy, więc głaszczę go po włosach uspokajając rozbiegane myśli, które przeszkadzały mu spać. Spogląda na mnie szklistym wzrokiem, a mój kciuk delikatnie znaczy linię blizny szpecącej jego twarz.
- Jesteś jak anioł - mruczy śpiąco. - Przyszłaś, żeby mnie uratować?
Spoczywa na nim obietnica spokojnego odpoczynku, kiedy naciągam koc wyżej na jego ciało. Łzy szczypią kąciki moich oczu, kiedy zdaję sobie sprawę, że to jedyne czego pragnę. Chcę go stąd zabrać, wyzwolić z tego życia w którym utknął, kochać go.
- Myślę, że to mogłoby mi się spodobać. - Przekręca się niemal wciskając twarz w mój brzuch. - Miałem na myśli bycie uratowanym. Byłoby miło.